Woensdag 12 oktober 2011

Vandaag verder door de saaie-platte vlakte...
Tussen Burnham en Darfield hebben we ons eerste accident gehad: We zitten rustig te rijden... en een tegenligger op de andere rijstrook... Opeens vliegt er een eend uit de gracht… vlak voor onze auto... En denk je dat die omhoog of op zij vliegt? Nee, die blijft voor de auto vliegen, ter hoogte van onze voorruit (*zucht*). Door die tegenligger kunnen we niet uitwijken... dus maar afgeremd. Maarja, natuurlijk is onze auto nog steeds sneller dan het geflapper van de eend en *boink*.
Reinhart zegt dan “is de eend dood? Laten we terug gaan kijken... anders eten we eend vanavond!” Helaas... we vonden geen eend, ze zal dus verder gevlogen zijn (met wat kontpluimen minder).

In Darfield hebben we wat gegeten voordat we verder reden (nee, geen eend :-s) En daar hebben we de volgende ontdekking gedaan:

Voor diegenen die “The Simpsons” niet kennen, de stadjes waar alles zich afspeelt, namelijk ”Springfield” en “Sheffield” liggen blijkbaar in Nieuw Zeeland.

Verder op weg naar de grote meren:




Losgebroken koeien in Mayfield!





Na de grote vlakte, zijn we een klein weggetje ingedraaid die over een vallei tussen twee bergen loopt (Peel Forest Park Scenic Reserve). Dit weggetje zijn we tot op het einde doorgereden en daarna terug. Was wel mooi, en helemaal anders dan de vlakte. Ook droger. Het leek wel alsof hier vroeger een gletsjer deze vallei uitgegraven heeft.


Ook waren er vele weilanden, maar deze keer met herten ipv schapen. En zo zagen we een albino-hert.





Na het “Peel Forest Park” passeerden we een klein dorpje, Geraldine genaamd. Omdat onze power-adapter het opeens begaf, (dat is dat ding om de PC mee op te laden via de sigaretten-aansteker van de auto) stopte we bij een plaatselijke garagist. Hij haalde zijn meettoestel boven, maar vond niet direct de fout, alles leek te werken, maar met ons toestel werkte het niet. Na wat zoeken vond hij een slecht contact in de sigaretten-aansteker zelf. Helaas had hij zo geen op voorraad liggen. :-( Maar, blijkbaar waren we bij Macgyver terecht gekomen, want met wat soldeerwerk heeft hij onze sigaretten-aansteker toch kunnen maken! Als we toch bezig zijn, eens zien of hij weet of het veel werk is om dat service lampje te resetten. En vijf seconden later was dat ook alweer in orde!(knopje even induwen... en lampje gaat uit!) Zalig toch, zo’n efficiënte mensen. Toen we vroegen hoeveel we h’m moesten ... keek hij wat verbaast van… “euh... wat zou ik zeggen, 10 dollar?” (dat is omgerekend 6 euro, terwijl hij toch een half uur met ons bezig geweest was).

Vervolgens reden we het centrum van Geraldine binnen, op zoek naar een toeristeninformatiecentrum. Hier kregen we uitleg van een hyper enthousiaste dame die ons wel een uur heeft bezig gehouden met het vertellen en aanduiden van alle mooie plaatsen in Nieuw Zeeland. Op het einde vroegen we of ze of ze niet mee wou komen met ons als gids, maar helaas, ze kon de TV niet missen. Nieuw Zeeland ging zondag de halve finale spelen he, go All Blacks!

Hierna zijn we doorgereden naar “lake Tekapo”. Zoals je op de foto’s ziet, is het al vrij laat als we daar toekomen... tijd om een slaapplaats te zoeken dus.

Dinsdag 11 oktober 2011

Om 6u gaat de wekker. Reinhart gaat nog wat werken voor zijn project en ik ga naar mijn yoga sessie. Heel ontspannen, geen te zware houdingen, net wat ik nodig heb! Ik was vol energie na die sessie :-) (misschien moet ik dat toch wat meer doen....). Toen ik echter aan de auto kwam, was mijn happiness wel even snel verdwenen en kwam er een “godverdoeme... hoe kon ik zo stom zijn” gevoel in de plaats. Toen ik aan de hostel vertrok, deze morgen, schemerde het nog een beetje en had ik dus mijn lichten aangedaan. Helaas heeft deze auto niet zo een keihandig verklikkerke zoals mijn auto thuis dus was ik vergeten mijn lichten uit te doen. Anderhalf uur later was de batterij plat :-( en stond ik daar...

Een beetje beschaamd ben ik terug gegaan naar Mary-Jo. Bij haar thuis naar Reinhart gebeld die op zijn snelste naar hier kwam gewandeld/gelopen en buiten adem was. Ondertussen bij Mary-Jo zitten zoeken naar startkabels en die gevonden bij één van haar gasten die meer dan bereid was om ons even te helpen. Oef hij start weer! Nu de auto voor een tijdje niet meer uitzetten dus hebben we ons ontbijt maar overgeslaan, alles bij elkaar gezocht en vertrokken richting Christchurch.

Aja, toen ik vandaag vertrok, kreeg ik een knuffel van Mary-Jo... zie je dat al gebeuren als je vertrekt bij ons in België bij de tandarts bv... :-)

Onze bak diesel was echter ook al geminderd. Eigenlijk waren we van plan om hier nog te tanken alvorens naar Christchurch te rijden… maarja, dan moet je de auto stil leggen... Dan maar zo vertrokken. Gelukkig is het grootste gedeelte naar beneden (dacht Reinhart maar naarmate de weg vorderde , vroegen we ons toch af waar die afdalingen bleven....), dus op z’n energie-zuinigst auto rijden totdat de batterij voldoende bijgeladen was om de motor te herstarten...

In Christchurch aangekomen gaan we op zoek naar een toeristen informatie centrum. We volgen het pijltje, totdat we worden omgeleid omdat een deel van het centrum afgezet is. Ok, ander pijltje zoeken... en die leidt ons naar dezelfde plek... jahmaarjah... dan maar wat rond gereden... andere kant van de stad.. pijltjes gevolgd... en we konden weer niet verder... Blijkbaar heeft de stad nog véél te lijden van die aardbeving van een hele tijd geleden. Deze foto’s werden genomen terwijl we daar rondreden:





Het was onze dag echter niet met de auto want opeens begint er een lichte te branden “oil change”. "He hoe kan dat nu? De oliefilter en olie is twee weken geleden nog volledig vervangen". Dan maar op zoek naar een garage, maar voor we dat doen, konden we het niet laten om een tussen stopje te maken bij het “Antarctica centrum’ in Christchurch, onder andere om de pinguïns te zien!!!

De volgende filmpjes tonen de blauwe pinguïns. Al deze pinguïns krijgen hier een tweede kans (ze zijn uit de natuur gehaald omdat ze het anders niet zouden overleven (de ene is een poot verloren, de andere is blind, ...). Zij zullen dus nooit meer vrijgelaten worden.




Dit volgend filmpje is speciaal voor mijn petekindje gemaakt ;-)



Oh ja, enkele weetjes over pinguïns:
• Een pinguïn verwisselt al zijn pluimen elk jaar op 3 weken tijd (normale vogels doen daar véél langer over). Tijdens deze 3 weken blijven ze aan land, en kunnen ze dus niet eten. Daarom moeten ze op voorhand extra aandikken. Dit verversen van veren is ook een pijnlijk proces blijkbaar, want sommige pinguïns schreeuwen het dan uit van de pijn, waardoor ze een makkelijkere prooi zijn voor zeehonden. En stel dat de pinguïn niet genoeg heeft kunnen aandikken op voorhand, dan moet deze terug gaan vissen terwijl zijn veren nog niet waterdicht zijn. Velen overleven dit niet :-S
• Pinguïns kunnen hun adem 1 minuut inhouden en gedurende die tijd kunnen ze véél dieper duiken dan wat een mens ooit kan.
• Pinguïns zijn een van de weinige dieren die een antarctische storm kunnen overleven (wij mensen zouden het in onze gewone kleren geen minuut uithouden (stormenwinden van 320km/uur, -89°C,...)
• En wist je dat als een pinguïn bibbert, hij het niet koud, maar net te warm heeft! (rare beesten die pinguïns)

In dit centrum hebben ze ook een koelkast geïnstalleerd waar het -8°C is. En waar je met een extra jas naar binnen mag. Vermoedelijk zijn deze jassen expres niet al te dik gemaakt, want het was toch nog enorm koud zenne. Dan... als er voldoende mensen binnen staan, zetten ze de ventilatoren op, voegen ze er wat geluidseffecten bij et voila, we zitten midden in een Antarctische storm. Door de extra wind gaat de gevoelstemperatuur naar -18°C. Wij vonden het nog goed te doen ;-)



Conclusie na deze paar uur : volgende droomreis = Antarctica!!!

Dan verder gereden... ahja, dat lampje! :-S. Bij een garagist gestopt en die zei ons “niets van aantrekken, ze zijn dat lampje vergeten te resetten toen ze de olie verversten en de filter vervingen”. Afhankelijk van het model kon het 5 seconden werk zijn, of zelfs een paar uur, maar veel goesting om er naar te kijken had hij precies niet. Je zag dat het bijna 17 uur was...:-D.
Allemaal goed en wel... maar wij waren al aan’t denken... hoe kun je nu een auto terug verkopen als er een service lampje brand... maar dat zijn problemen voor later... we waren alvast gerustgesteld :-D

Dan zijn we verder gereden richting de grote binnenlandse meren. Daarvoor moeten we eerst door de Canterbury Plaines (plaines = vlakten) Deze vlakten zijn maar saai zenne, zo’n Belgisch/Hollandse laagvlakte. Gelukkig in de verte nog wat bergen om het aangenaam te maken.
Hier hebben ze overal van die grote hagen gezet... vermoedelijk omdat het hier hard waait.

Maandag 10 oktober 2011

Vandaag gaan we een beetje genieten van de thermal pools. Edwin heeft een hele kaft vol met activiteiten die je kan doen in Hanmer en daar vond ik (ilse) ook dat als je via hem een massage nam bij Mary-Jo, dat je 30 dollar korting kreeg (dus $65 in plaats van $95) op een full body massage van een uur. Dus voor mij dan ook maar een massage gereserveerd (Reinhart wil niet want dat kost toch allemaal zoveel geld he…. Hij heeft gelijk… maar deze keer eens even egoïstisch zijn en genieten!!!) Mijn afspraak is om half 3 dus we hebben nog de hele voormiddag voor in de zwembaden rond te hangen. Wegens ‘te veel genieten van het nietsdoen’ hebben we hier helaas geen eigen foto’s van. Maar toch om jullie een idee te geven van hoe het hier uitzag: http://www.hanmersprings.co.nz/thermal/pools/

Om 2 uur, Reinhart afgezet bij de hostel en ik vol goede moed naar Mary-Jo. Haar ‘massagecentrum’ is dus gewoon bij haar thuis, waar ze ook een B&B heeft. Omdat er niet echt staat aangegeven waar de ingang is of waar ik naartoe moet, ben ik maar gewoon via de voordeur (die niet op slot is en waar geen bel is) naar binnen gegaan. Direct komt er mij een vrouw verwelkomen en brengt ze me naar de massage kamer. Een mega groot raam met een super uitzicht op de bergen (waarvoor ik mij hélemaal moet uitkleden :-D Laten we hopen dat er niemand met een verrekijker bezig is in de bergen ;-)). De massage zelf is zaaaaaaaaalig…. Pijnlijk op sommige spieren in mijn schouders want zoals verwacht “alles zit vast…:-(”

Mary-Jo is een Ierse die sinds enkele jaren hier in Nieuw Zeeland woont, haar thuis van de moment dat ze hier een voet aan wal zette (naar eigen zeggen). Buiten haar massages, geeft ze ook yoga lessen en van de moment dat ik dat wist, hadden we vanalles om over te praten :-). Ze raadde me aan om toch wat meer massages te doen om de spanning uit mijn spieren te krijgen, want één sessie verhielp het niet. (ze is zeker anderhalf uur aan mij bezig geweest :-D) Dus nieuwe opdracht voor in België: een goede masseur zoeken die ook een beetje spiritueel is... :-)

Indien ik zin had, mocht ik van haar ook voor een yoga sessie komen morgenvroeg. Ze gaf dan een sessie aan enkele van haar gasten om 7u ‘s morgens. Daar zeg ik geen neen tegen! Aja, toen ik voor de massage wou betalen, vroeg ik of dat met kaart ging, want ik had geen $65 op zak. Helaas ging dat niet. Maar ik kon het morgenvroeg wel meebrengen zei ze, als ik naar de yoga sessie kwam! Ongelofelijk mooi toch, het vertrouwen dat ze hier nog hebben in de mensen (zelfs in wildvreemden). En braaf als ik ben, heb ik de dag erna ook betaald hoor :-).

De rest van de dag zijn we terug gegaan naar de thermische zwembaden en hebben we lekker gekookt voor onszelf. Om 23u nog een rendez-vous gehad (via telefoon) met Helena en Pieter die in Australië wonen. Super leuk om hen nog eens te horen! En dan maar snel ons bedje in, want morgen is het vroeg dag!

Zondag 9 oktober 2011

Vandaag hebben we besloten om eens wat wijn te gaan proeven, aangezien we hier toch in de belangrijkste wijnstreek van NZ zitten. Het eerste wat we aangeboden krijgen, zijn broebeltjes (een champagne die ze geen champagne mogen noemen, daarom noemen ze het maar MiruMiru (= bubbels in het Maori)) Lekker, maar ook allemaal héél kostelijk. Niet verwonderlijk dat hier de ene villa na de andere staat met zwembad/vijver. Momenteel zijn de wijngaarden nog redelijk leeg (lente is nog maar juist bezig), we zijn benieuwd over een paar maanden als we terug richting de ferry rijden.

Anyway... op het gemakske richting het zuiden... richting Kaikoura en dan kom je plots zo’n uitzicht tegen :

En een beetje verder deze luilakken op het strand :








In Kaikoura kun je gaan wale-watching of dolfijnen gaan kijken... uiteraard allemaal tegen betaling (prijzen gaande van 9X to 2XX per persoon :-S) Raad ne keer wat wij gedaan hebben...

... Idd, wij zijn gewoon verder gereden.. naar een standje waar ze “sea food” op de bbq leggen. Daar heeft Reinhart zich gewaagd aan een Paua. Een Paua ziet er uit als een stinkende grijs/blauwe hamburger (met ajuintjes in) die tot onze verbazing verdacht veel naar biefstuk proeft... Hier de foto’s van dat ding :



Hierna zijn we verder gereden naar Hanmer springs... onderweg deze foto nog gemaakt.

In Hanmer springs aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een hostel. In dit kleine bergdorpje zijn er “thermal pools”... dus ideale moment om eens twee nachten te blijven.
De hostel die we gevonden hebben is Hanmer Backpackers en wordt uitgebaat door Edwin, een nederlander die al enkele jaren in NZ woont. Exact 2,5 jaar geleden startte hij deze hostel op (hij least dit). En elke 9de van de maand geeft Edwin aan zijn gasten een gratis maaltijd. Gevolg, wij checken in, Edwin belt de plaatselijke Indiër voor twee extra maaltijden… en tegen dat we een bed gekozen hebben… mogen we de benen onder tafel steken :-D (We zijn er over aan het denken om volgende maand terug te komen! :-p)
Het was eigenlijk best wel koud daar ’s nachts, maar Edwin, een goede host zoals hij is, heeft warmwaterkruiken voorzien voor elk van zijn gasten. Zaaaaalig warm in ons bedje met ijs op het raam.

Zaterdag 8 oktober 2011

We hadden gisterenavond een slaapplaats gevonden in de buurt van Wharariki Beach. Vlakbij dit strand is er ook een rotsformatie die men Cape Farewell noemt. Niet direct een motiverende plaatsnaam om het te gaan bezoeken... maar kom... we gaan ervoor. En we hebben het ons niet beklaagd zoals je op de foto’s kunt zien. Soms wou ik dat ik een zeehond was :-), zo lekker lui liggen op de rotsen en de zee over mij te laten spoelen... maar kom... genoeg gedroomd op naar het volgende.




Eindelijk onze eerste lifter meegepakt! Het is nen engelsman die al twee jaar in NZ woont, en hij werkt hier in de kopermijn (hij rijdt rond met de ‘excavator’). Zijn auto heeft het begeven (zo een twee jaar geleden...), vandaar dat hij maar al liftend naar zijn werk gaat.

Na deze gezellige babbel zijn wij verder gereden naar de Wainui Falls. Geen uitleg nodig bij deze mooie wandeling en waterval, de foto’s spreken voor zich.












Daarna verder doorgereden richting Marlborough. (wat was eerst: de streek of het sigarette merk?) Heel veel wijngaarden, de ene na de andere, waardoor we dus een slaapplaats hebben gezocht tussen de druivelaars.

Filmpjes

Eindelijk hebben we een methode gevonden om de opgenomen filmpjes kleiner te maken en online te zetten.... zodus... enjoy!

Onze weka-vriend

De pupu-springs


De pupu-springs

Vrijdag 7 oktober 2011

In Takaka zijn een paar supermooie plaatskes om te bezoeken, één daarvan is de Te Waikoropupu Springs (hier zeggen ze ook wel gewoon de Pupu Springs).
De bergen in deze streek zijn opgebouwd uit marmer en ter hoogte van de Pupu Springs zijn er heel veel scheuren, ondergrondse gangen en gaten. Boven deze marmeren ondergrond zit er echter een dikke laag zandsteen zodanig dat het ondergrondse water hier niet kan doordringen. In de Waikoropupu Vallei is de bovengrondse rivier er echter in geslaagd zich door deze harde zandsteen laag een weg te banen (erosie). Hierdoor kan het ondergrondse water, onder grote druk, er toch doorheen geraken en als bron te voorschijn komen. Het water van deze bron heeft een constante temperatuur van 11,7°C, is koud, helder en een beetje gezouten. De stroom is niet constant maar varieert van 7m3/s(=7000l/s) tot een maximum van 21m3/s (=21000l/s). Met andere woorden veel water dat hier omhoog komt. Het is één van de bronnen met het zuiverste water ter wereld, alleen in Antartica zijn er zuiverdere.

Bij deze bron hebben we dus een heel mooie wandeling gemaakt die normaal 20 min duurt. Wij hebben er 1 uur over gedaan. Hoe dat komt? Wat denk je…Reinhart en zijn “varenbomen” natuurlijk ;-)

We zien ook op onze kaart dat er een Pupu Hydro Walkway in de buurt is. Dus wij daar naar toe natuurlijk (het heeft iets met energie te maken hé…). Dit is een wandeling van 3 en een half uur langs mooie paadjes en een super mooi aquaduct (water race noemen ze dat hier). Aquaduct? Waarom is dat daar? Awel hé, dat hydrostation is een waterkrachtcentrale die werkt met een beetje water dat vanaf grote hoogte naar beneden komt. Maar ja, op die plaats is het water niet zo hoog :-(. Dus dammen ze het water maar af op een hoger gelegen plaats. Maar dat is weer te ver van dat Hydrostation. Gevolg: ze hebben er een aquaduct tussen gezet. Meer duidelijkere info, zie volgende foto’s:

Mijn bloemetje samen met de witte bloemetjes :-D

Na deze schitterende wandeling, zijn we verder gereden naar het uiterste noordwesten punt van het Zuid-Eiland. Waar, volgens de enthousiaste vrouw in het toeristen informatie center in Takaka, het mooiste strand ter wereld is, namelijk Wharariki Beach. Dat willen wij zeker niet missen! Het strand was inderdaad schitterend! Nog nooit gezien, die duinen! Het waaide er ook enorm hard dus we zagen overal zand over de duinen waaien. Ja we waren wel onder de indruk van dit strand. (en natuurlijk hebben we er ook een aantal supermooie schelpjes gevonden :-D)


Leuk einde van deze dag. Nu een slaapplaats zoeken!