Zondag 6 November 2011

Deze morgen lekker lang kunnen uitslapen tot 11u!!! Je zou denken dat vrijwilligerswerk niet hard werken is, maar om eerlijk te zijn, voelen we het wel een beetje. Daar bovenop hebben we ook nog een extreem slaap tekort, dus uitslapen dat deed wel eens goed voor de verandering.

Vandaag zijn we terug naar het informatiecentrum gereden in Invercargill, om te zien wat de weeromstandigheden op Steward Island zijn voor de komende dagen. Deze waren verrassend positief: opklaringen en zon, met af en toe een buitje. Dus onze beslissing was snel genomen, ferry geboekt van 17u, Steward Island here we come!

Alvorens we daar vertrokken, zijn we nog een bezoekje gaan brengen aan Henry. Henry is een 125 jarige Tuatura. In het Kiwi Birdlife Center hadden ze ons gezegd dat hij een 21 jarig vriendinneke heeft.


En hier nog wat kleintjes


Steward Island is één van de grootste eilanden van Nieuw Zeeland. Het ligt zo een 30 kilometer ten zuiden van het Zuid Eiland. In 2002 heeft men 85% van het eiland herkend als het Rakiura Nationaal park. Het heeft een permanente populatie van rond de 400 waarvan het merendeel in het stadje Oban woont, dit is ten oost, noord-oost van het eiland. In dat Rakiura Nationaal park, willen wij een drie daagse wandeling gaan maken. Eigenlijk wilden we eerst een 10 daagse doen, maar aangezien we al de 6e November zijn en we nog heel het Noord Eiland willen zien, hebben we toch maar voor de drie daagse gekozen. (Zoveel te zien... zo weinig tijd :-() . De wandeling die wij gaan maken, heet het Rakiura Track en is eigenlijk een kleine voorsmaak van de rest van het eiland. De tocht omvat 30 km door mooie bossen en via schitterende stranden. Overnachten kunnen we in twee hutten die we tegen komen onderweg.

Inkopen gedaan zodanig dat we eten hebben voor die drie dagen en dan op naar Bluff, daar vertrekt de ferry om 17u naar Oban.

De tocht heeft ongeveer één uurtje geduurd en was nog heviger dan de tocht tussen het Noord en het Zuid eiland. Deze keer echter alles kunnen binnenhouden, joepie! :-D




Onderweg een albatros gezien in volle vlucht. Bijna aangekomen op het eiland, stopt de boot opeens. Iets verderop was er een walvis in het water, helaas zagen we alleen het water dat hij omhoog spoot. Hij had geen zin om zich te laten zien, vermoed ik.

In Oban zijn we naar “Steward Island Backpackers” hostel gegaan, ons aangeraden door François, iemand die we hadden leren kennen in de Butterfly Lodge. Daar deelden we de keuken met een school uit Christchurch. Één van de leerkrachten dacht dat ze in België allemaal frans praatte, die illusie hebben we ook weer eens uit haar wereld geholpen. We hebben mogen meegenieten van hun dessert : fruitsalade en pudding uit pakjes :-), joepie, lekker en gezond eten! Dat is eens wat anders dan eten uit blik ! En we hadden nog meer geluk, zij gingen in de buurt waar onze tocht begint, morgen een korte wandeling maken met de kinderen dus we mochten mee met de bus tot daar!

Een van de leerkrachten vertelde dat hij vroeger een steward (mannelijke stewardess) was, en dat mannen hem vaak scheef aankeken. Zo kwam er eens een rugby team op het vliegtuig… en hij wist dat het een ruwe vlucht ging worden, want ze waren net door een onweerszone gevlogen, en deze zou erger worden. Alle stoere rugby-macho’s keken op hem neer en maakten grapjes over hem. Toen ze in het onweer vlogen… schudde het vliegtuig wild heen en weer… en het was opeens muisstil! De steward was samen met zijn collega’s vollop in de weer om alle kotszakjes op te halen. En om de stoere macho’s een hak te zetten, deed hij achterin het vliegtuig een potje fruitsla open, kapte de inhoud in een kotszakje… en liep hij, terwijl hij dit zakje leeg lepelde, door het vliegtuig. Daarna waren ze niet meer aan het lachen. ;-) (hmm, krijg er honger van ;-)(Reinhart he!))

Na wat gekeuvel met de leerkrachten, kwam er opeens een meisje van 12 af dat tegen haar leerkrachten zei dat ze naar haar kamer wou. “Geen denke aan”, zei de hevigste onder de leerkrachten. “Wees maar wat sociaal, hier bijvoorbeeld met deze vriendelijke vreemdelingen, stel hen eens wat vragen”. En opeens stonden er een vijftal pubers rond ons met een heleboel vragen. Reinhart genoot van uitgehoord te worden ;-). Ik denk dat ze wel zeker een half uurke rond ons gestaan hebben en ondertussen wisten ze alles over ons. (alleen onze leeftijd dat mochten ze niet vragen van een vrouwelijke leerkracht... (alsof ze niet mogen weten dat wij beiden 20 jaar zijn ;-))) Aja, volgens één van de jongens was België super mooi. Toen vroegen we: “a, ben je er al geweest dan?” “Neen” was het antwoord. (we dachten het al... super mooi is nu niet direct een omschrijving die je aan ons kleine landje zou geven)

Zaterdag 5 November 2011

Zaterdag is een werkdag gelijk een ander hier, dus wij naar het Kiwi Birdlife Center. Na eerst nog wat wachten, kunnen we dan toch het vrouwtje loslaten in onze kooi. Het plan is om eerst te observeren hoe het vrouwtje zich gedraagt, en als ze rustig is, het mannetje er bij te plaatsen. Hier het vrouwtje Cleo:



Na het wegen mag Ilse haar vrij laten

Veilig weggedoken in het groen









Het mannetjes Banner in zijn quarantaine (met Ilse als interviewer ;-)).




Het vrouwtje Cleo… even controleren of ze rustig genoeg is.


Jammergenoeg was ze nog te gestresseerd om het mannetje bij haar te plaatsen, dus ze gaan dat morgen of nog later doen. Wij hadden echter al beslist dat we vandaag Queenstown gingen verlaten, dus jammer dat we het niet meer kunnen zien. (later hoorden we dat toen ze het mannetje er bij gezet hebben, dat ze al redelijk snel aan het “co” eten waren… daar komen kleine vogeltjes van! :-D).

Hier vind je nog wat leuke foto's op facebook genomen door de mensen van het park

Terug richting Invercargill…we willen namelijk graag naar Steward Island.





Omdat we in Bluff (vertrekplaats van de Ferry naar Steward Island) niet direct een overnachtplaats vonden, zijn we terug naar Monkey Island (Apeneiland) gereden, waar we al eerder hebben overnacht. Toen we daar aankwamen zat er een baby zeehondje op de baan:

Vrijdag 4 November 2011

Vandaag kunnen we bij aankomst niet veel doen, dus sproeien we de kooi van de Kea’s maar proper.



Door omstandigheden is de kooi van de Antips te laat klaar (op z’n kiwi’s hé), en vanavond gaan ze de vogels er niet meer bij zetten. Dit zal voor morgen zijn.

Deze nacht en vandaag heeft het hier ook gesneeuwd. Dit is uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar. Maar, het geeft wel mooie uitzichten met duidelijk de sneeuwgrens :-)





Vanavond tegen dat het donker werd (zo rond half 10) hebben we afgesproken met Tony om gloeiwormen te gaan zien in “One Mile Creek”. Overal in Nieuw Zeeland kun je tegen betaling gloeiwormen gaan zien, terwijl je ze ook gratis kunt gaan zien, als je ze maar weet te vinden! We hebben er foto’s van proberen trekken maar euhm… die zijn mislukt :-). De foto was volledig zwart... Helaas!

Tijdens de wandeling vertelde Tony ons nog een leuk weetje. Weet je waarom kapiteins vroeger een ooglapje droegen tijdens het varen? Dit was niet altijd omdat ze maar één oog hadden, dit deden ze omdat het bovenop het dek héél veel licht is, en in het ruim was het pikdonker. Door één oog te bedekken als ze op het dek staan, behoud dit oog zijn nachtzicht. Als ze dan snel iets moeten gaan halen in het ruim, doen ze hun ooglapje af om alles te kunnen zien. Slim “gezien” van die mannen hé ;-)

Donderdag 3 November 2011

Met het werk van vorige dagen zijn we ook vandaag nog mee bezig. Maar tussen door hebben we op materiaal moeten wachten, dus hebben ze ons ook wat andere opdrachten gegeven, zoals het kot van de Kea’s kuisen. Zoals eerder al vermeld, zijn Kea’s zeer slimme bergpapegaaien. Met als gevolg dat ze zich komen moeien als je hun kot wilt kuisen ;-). Zo kwamen ze de blaadjes die wij opruimden, terug uit Ilse haar emmer halen. Zo van “deze is van mij! Afblijven!” En een papegaai met zo’n scherpe bek spreek je niet tegen hé!

Bij het volgende filmpje kun je ons horen, samen met “Frenchy”. Dat is ne franse kerel met een in het engels véél voorkomende naam, daarom dat hij maar “Frenchy” als bijnaam gekozen heeft.



En om hun hersenen te stimuleren “verstoppen” ze hun eten in allerlei speelgoed.



Hier geeft Tony ons wat baarddraken, zodat hij hun kot kan stofzuigen.



Hmmm, springkaantjes :-D



En hier een Australische drakensoort waar we de naam van vergeten zijn:




Ilse en Frenchy:






Nog even gaan spieken bij de conservation show: de possum!

Vandaag mochten wij ook het eten van de Kea’s in allerlei speelgoed verstoppen. ;-) Zo hebben we denappels genomen en tussen de schubben allerlei groenten verstopt enzo.

Reinhart aan het werk…. Voor de volle 3:35 minuten




Daarnaast hebben we in de antip-kooi het watervalletje verbeterd en de stapstenen gelegd.

Savonds terug in de Lodge : Ik hou van werken, ik kan er uren naar kijken!:


Onze lodge keek uit op die dennebomen. Maar, dit zijn uitheemse bomen! Daarom zijn ze in héél Queenstown begonnen met systematisch alle uitheemse bomen te verwijderen.
Met het verdwijnen van deze bomen is het meer goed zichtbaar… een lodge met een prachtig uitzicht!

Vanavond hebben we ook een stapje in Queenstown gezet. Alle eigenlijk zijn we gewoon samen met Tony een steakje gaan eten in een plaatselijk zaak en daar hebben ook wat biertjes gevloeid! Het was een zeer gezellige avond met inspirerende gesprekken :-) !

Dinsdag 1 en woensdag 2 November 2011

Vandaag op tijd opgestaan, om aan onze vrijwilligers job te beginnen! :-D Zoals afgesproken stonden we om 10 uur aan het Kiwi Birdlife Center :-D.

De kooi van de Antips (dit zijn parkieten afkomstig van de Antipodes eilanden, dus de volledige naam van de vogels zijn Antipodes Island Parakeet) heeft een grondige vernieuwingsbeurt nodig. En dat wordt onze taak. Momenteel zit er één Antip-vrouwtje Cleo in deze kooi. Haar partner is een half jaar geleden overleden. Een maand geleden ongeveer hebben ze een nieuwe partner geselecteerd voor haar, Banner. Dit mannetje zit momenteel nog in quarantaine. Tegen vrijdag is de quarantaineperiode afgelopen en ze zouden graag tegen dan de twee antips samen zetten in hun nieuwe kooi. Het vrouwtje hebben ze tijdelijk in een andere kooi gezet, zodat wij haar niet storen tijdens de werken.

Onze eerste taak is, een vijver/poeltje maken. Dit zullen de vogeltjes zowel gebruiken om te drinken als om in te baden. Omdat een op voorhand gemaakt poeltje te duur is, maken we dit zelf met een hoop stenen en daarover een harde plastiek. Dankzij de stenen hebben we dan een vorm die we met behulp van een warm lucht pistool smelten. (een warm lucht pistool gebruik je ook om behangpapier en verf van de muur te halen).

Nadat het vijvertje klaar is, is het tijd om alles uit de kooi te halen. Al het plantmateriaal, vogelhok, stronken, stenen, ja, zelfs een deel van de kiezels. Deze vogels zijn gevoelig voor een soort van bacterie die in de grond leeft. Dus eigenlijk wilden ze de kiezels proper maken. Maar dat ging niet goed. Dan maar het nieuwe vijvertje ingraven en nieuwe kiezel in de kooi rondstrooien.

Het artistieke gedeelte, maw, de inrichting van de kooi heeft Ilse voornamelijk gedaan met een beetje hulp van een andere vrijwilligster. Mij hebben ze meer het technische en brute-kracht gedeelte laten doen (pfff, waarom wegen die rotsblokken zo veel?).

Tussen door leren we ook het park beter kennen, met de mensen die er in meehelpen. Iedereen die hier werkt is ooit als vrijwilliger begonnen, en toen er een plaatsje vrij kwam waren ze op de juiste moment op de juiste plaats.

Aja, de Butterfly lodge is een super hostel! Zeer gezellig en knus. Het wordt uitgebaat door twee nederlandse meisjes Cindy en Romy. Ilse zag opeens een flyer voor massages in de hostel ophangen. Bleek dus dat die Cindy in Nederland een relaxatie-therapeut was en hier ook af en toe nog massages gaf, gewoon omdat ze het graag deed. Joepie! Ilse heeft direct een afspraakje met haar gemaakt en ze zou morgen langskomen in de hostel (ze had een draagbare tafel). Looking forward to it!

Maandag 31 oktober 2011

Jaja, al die luxe goed en wel… (slapen in een Hostel), maar eigenlijk ligt ons eigen bed (lees: matras in de auto) toch veel zachter zenne. Maar goed, verder naar Queenstown. In Wanaka hebben we een lifter meegenomen. Een fransman die al wandelend door héél Nieuw Zeeland (het zuid eiland toch) ging. Maar, hij had een wandeling gereserveerd in Milford (the Milford track). En de enigste plaats die nog vrij was, was morgen! Dus wij hem een stukje meegenomen. Niet zo ver eigenlijk, want wij wilden nog een extra omweg maken via een spookstadje.

In het Bendigo historisch reservaat liggen een paar spook-dorpjes, waaronder Welshtown en Logantown. Deze werden in 1875 opgericht op een bergtop. De meeste huizen werden opgetrokken uit hout met ijzeren golfplaten, enkele huizen uit steen. Enkel van de stenen huizen zijn er nog overblijfselen. Deze huizen hadden al een vorm van isolatie, al was het primitief (canvas doeken en aardkluiten. En later, wanneer de rijkdom en materialen toenamen, gebruikten ze zelfs vanuit Parijs en London geïmporteerd behangpapier, gordijnen en tapijten! Jaja… het leven op de goudvelden :-D.

Het voordeel van ijzeren huizen t.o.v. stenen huizen was dat als de goudkoorts verdween, of zich verplaatste naar een andere locatie, dat ze deze huizen gemakkelijk konden afbreken en ergens anders terug opbouwen.




Daarna terug naar de bewoonde wereld. Hier moesten we weeral een rivier doorkruisen (to ford a river ;-))


Daarna verder naar Cromwell. Dit is ook zo een oud goudmijn stadje, met vergane glorie. Maar, aangezien deze vlak naast de hoofdbaan ligt, blijft het vermoedelijk bestaan. Het oude stadscentrum hebben ze omgevormd in een open museum, zoals je kan zien.








Hier hebben we gezellig van een mocaccino genoten in een plaatselijk café. Dit was een heel leuk terras, met natuurstenen muren. En het leuke hieraan is, dat er massa’s mussen leven. En zo zagen we “de mus op jacht”! :-D De mussen huppelen langs de stenen muur heen, en kijken in elk gaatje en spleetje dat ze kunnen vinden… totdat ze hun prooi, een mot/nachtvlinder, gevonden hebben. En dan is het, zoals bij elk gevaarlijk roofdier, etenstijd natuurlijk :-D

Tijdens het afrekenen zei de uitbaatster dat Quantas staakt! What? Onze luchtvaartmaatschappij staakt? Jippie!!!! Nu kunnen we langer in Nieuw Zeeland blijven!!! Zo vertelde de uitbaatster ons dat deze staking toch maanden kon duren. En haar dochter, die in Perth (Australië) woont, had net een vliegtuigreis geboekt naar Nieuw Zeeland. En ze wou eerst via Quantas boeken. Maar om een of andere reden boekte ze toch maar bij een andere maatschappij… gelukkig maar voor haar!

Daarna verder richting Queenstown. Komen we een plaatsje tegen waar je nog een spookstadje, waar vroeger goudzoekers woonden, kon bezoeken. Om er binnen te geraken moest je over een hangbrug over een rivier. Man man, wat was dat een afzetterij! De inkom was mega duur… gewoon voor een wandeling tussen deze ruines. Gelukkig hadden we net het Bendigo historisch reservaat bezocht, wat gratis toegankelijk was.

De volgende stop, is een woelige rivier die ze de “Roaring Meg” noemen. Er bestaan verschillende legenden over hoe deze rivier aan haar naam komt, maar de leukste legende vinden wij die waarbij twee goudzoekers na een avondje stappen in een dancing (dancing saloon), twee vrouwen meenemen. Toen ze aan de rivier kwamen, hebben ze, gentlemens als ze waren, ieder een dame de rivier over gedragen. Een van de dames was echter zo hard aan het klagen en zagen, dat ze de ruwe rivier naar haar noemden: de “Roaring Meg”. De andere dame daarentegen bleef heel rustig en kalm, waardoor de goudzoekers de volgende, kleinere en rustigere rivier, de “Gentle Annie” noemden. Naast dit mooie verhaal hebben we ook gezien dat de Roaring Meg ook een waterkrachtcentrale heeft. Vroeger waren dergerlijke kleine waterkrachtcentrales de enige manier om elektrische energie te maken. Pas in 1957 konden ze hier alles op het elektriciteitsnet aansluiten. De waterkrachtcentrale hier heeft een dam 3,6 km stroomopwaarts van de Roaring Meg en deze centrale heeft een vermogen van 4MW.
De waterkracht centrale aan de Roaring Meg

Omdat deze rivier redelijk wild is, kon je daarop een tochtje maken met de speedboot, maar wat ons vooral verbaasde was dat we opeens mensen in het water zagen voorbij stromen…. Ze hadden een helm op en een soort van plank om aan te hangen. En zo gingen ze dus deze rivier af… wat mensen niet allemaal doen tegenwoordig voor een kik.

Verder onderweg ook nog even gestopt bij de bekenste brug van Queenstown the Kawarau Bridge, hier kon je een benjisprong doen, nat of droog!

Net na het nemen van dit filmpje waren al onze batterijen van de camera plat… Oh ja, en die stem die je op de film hoort is niet van ons!!! Omstaanders hebben blijkbaar niet door wanneer je aan het filmen bent :-p
Voor een Benji sprong betaal je hier 180 dollar (dat is zo’n 108 euro). En zo’n sprong duurt… hmmm… hoe lang duurt het filmpje?

Het verhaal achter de Benjisprong is wel leuk: Er was eens… een vrouw/meisje die slecht behandeld werd door haar man/vriend. Op een gegeven moment kroop ze in een boom, bond een touw aan haar been en aan die boom. Toen de man/vriend haar zag zitten, kroop hij ook omhoog. Na een discussie sprong zij naar beneden en kwam ongedeerd beneden terrecht. Hij sprong haar achterna en viel morsdood! En zo is de Benjisprong geboren ;-)

Aangekomen in Queenstown zijn we op zoek gegaan naar een andere hostel dan ervoor. Zo gaan we de “butterfly lodge” (de vlinder lodge) eens uitproberen! :-D

Zondag 30 oktober 2011

Vanaf de camping waar we op staan vertrekt er een wandeling langs de kust. Omdat de kust hier een keienkust is, waar geen mosselen op groeien (jaja, Reinhart is een beetje geobsedeerd door “gratis mosselen” sinds we bij het Apeneiland geweest zijn), wou hij deze ergens anders gaan zoeken. Op het plannetje staat dat er kliffen zijn aan het einde van de wandeling. Kliffen betekent rotsen, en waar rotsen zijn, kunnen mosselen groeien. ;-).

Omdat het om 7 uur ‘s morgens laag water is, staat Reinhart om 6 uur op, terwijl ik nog wat languit blijf liggen :-D. Reinhart (de zot) vertrekt van (zie foto onder) “you are here”, via de “1932 Gold Dredge” en “Gillespies Lagoon” naar de “Miners tunnel” (dit zou 1h40 duren heen en terug). Omdat de “Galway Beach Seal Colony” een wandeling is van 3h30, heeft hij deze maar overgeslagen.



Onderweg nog een mooi uitzicht op de Frans-Josef gletsjer:


De geschiedenis van de “Gold Dredge” kun je hier lezen als je wilt.

Met deze machines schepten ze vroeger zand op, om het goud er uit te halen. Ze deden dit in het water zelf om energie te besparen. Onder water weegt zand en steen minder dan uit het water. Dus het is gemakkelijker om alles onder water op te tillen. Maar, er zat maar weinig goud in dit zand, dus het was verlieslatend. Omdat het te moeilijk (en te duur) is om alles hier weg te halen, hebben ze alles maar achter gelaten. (goed voor het milieu uiteraard… al dat roest, olie en ander afval!).

Onderweg nog een zeldzame Nieuw Zeelandse bosduif kunnen schieten…

De “Miners tunnel”, is een tunnel uitgehakt door een rots. Aan de ene kant heb je een pad, zoals je op onderstaande foto kunt zien. Aan de andere kant heb je… niets. Een afgrond! Geen idee waarom ze die tunnel gemaakt hebben, want aan de kant van de zee gaat de klif recht naar beneden (paar 100 meter recht naar beneden!).



Dan terug naar Gillespies Lagoon:


Hier heeft hij wat naar mosselen gezocht… maar geen mosselen gevonden(jah ook maar weinig rotsen). Maar, in het zand heeft hij wel wat andere schelpdieren gevonden :-D


Dit is hoe het strand er hier uit ziet… beetje zand… véél keien… en heel veel aangespoeld hout. Hier heeft hij nog één mossel gevonden die groot genoeg was om te gaan zwemmen ;-) (“in onze kookpot” voor de mensen die hem niet snappen)


Tegen dat Reinhart terug is van zijn wandeling, ben ik ook al opgestaan :-D Tijd om te ontbijten dus!



Hmmm :-D

Terug tegen maximal 30 km/u terug…


Zoals je ziet is het op de gletsjer(s) redelijk bewolkt. Daarom beslissen we om nu geen heli-vlucht te maken… Hopelijk is het beter weer als we hier nog eens langsrijden na ons vrijwilligerswerk!

Terug naar Queenstown… onderweg nog een wandeling gemaakt, de “Monro Beach track”, die we eerder overgeslagen hadden.










Wandeling naar de blauwe pools en de “Young” vallei:




Vannacht nog eens overnachten in een Hostelleke in Wanaka. Wat een luxe! :-D

Zaterdag 29 oktober 2011

Wat een uitzicht hadden we deze morgen:


Onderweg naar de Fox gletsjer, even gestopt langs het Paringa meer:


En beeld je in… je rijdt op de “autostrade”, de grootste baan aan de Westkust, en opeens kom je het volgende tegen :-)


Aangekomen bij de Fox Gletsjer. Fox Gletsjer is 13 km lang enzo dus de langste gletsjer van de westkust van Nieuw Zeeland. Hij start op een hoogte van 2800 meter (tussen de bergen met de naam ‘mount Cook’ en ‘mount Tasman’, die de zuidelijke alpen vormen) en gaat tot 250 meter boven zeeniveau waar deze afsmelt tussen het regenwoud. Verder is deze gletsjer zo’n 350 meter diep. Btw, hier valt er zo’n 35 tot 45 meter sneeuw per jaar (hoeveel regen valt er in België op een jaar???). Hier wilden we de ‘flying fox’ doen, dit is met de helikopter op de gletsjer landen en daar een paar uur rondwandelen tussen de ijsgrotten,-bogen, -tunnels en andere ijs-sculpturen.

De Fox gletsjer beweegt samen met zijn grotere ‘broertje’ de Franz Josef gletsjer 10 keer sneller dan de gemiddelde gletsjer in de wereld. Dit komt door het trechter-effect en de grote oppervlakte boven de gletsjer (30 km²). Eigenlijk zijn gletsjers een delicaat evenwicht tussen het aanvullen van sneeuw aan de top en het afsmelten aan de bodem. Als er veel sneeuw valt, beweegt de gletsjer sneller en wordt deze langer. Als er meer sneeuw wegsmelt beneden dan dat er boven bij komt, beweegt deze trager en wordt deze korter. Deze twee gletsjers zijn een van de weinige gletsjers ter wereld die nog groeien.









Van tijd tot tijd leren we ook nieuwe Engelse woorden bij. Bij de foto hierboven bijvoorbeeld: “to ford a river” wil zeggen “een rivier doorsteken” (met de auto of te voet).


Terwijl we hier wat van het uitzicht aan het genieten waren… zien we opeens twee sportieve kerels komen aanlopen. Ilse opeens “He dat is mijn collega Bart”. We wisten dat die drie weken in Nieuw Zeeland ging zijn als wij er ook waren, maar dat we die zo toevallig zouden tegenkomen aan de Fox gletsjer… dat was toch wel grappig :-) Zo zie je maar he, de wereld is klein !





Helder blauw gletsjerwater… Waarom is gletsjer water zo blauw, en gewoon water niet? Ah, ben blij dat je dat vraagt. Gletsjers bestaan niet uit ijs, maar wel uit sneeuw dat heel hard samengeperst is. Zo is alle lucht die normaal gezien in sneeuw zit, er volledig uit geperst. Als deze samengeperste sneeuw smelt, krijg je water met zéér weinig luchtbelletjes in. De blauwe kleur van het water komt dus van de afwezigheid van luchtbelletjes.

Bij terugkomst aan de auto begon het hevig te regenen. We zijn dan maar even iets gaan drinken… vlak bij Lake Matheson, waar een meisje van Antwerpen, die geëmigreerd is, ons bedoende. Hier hebben we wat mails gecheckt en wat van de blog geupdate… Na een paar uur was het nog steeds aan het regenen, en het zag er niet naar uit dat dit ging veranderen. Dan maar een slaapplaats zoeken. Die vonden we op het einde van een kiezelweg, héél bochtig, langs afgronden, doorheen een prachtig regenwoud met véle boomvarens en palmbomen. Aan een maximum snelheid van 30 km/u duurt een 12 km lange baan wel héél lang :-p. En aan het einde van de baan, was er een gratis camping (ja, af en toe kom je zo eentje tegen, op afgelegen plaatsen waar het teveel moeite is om te komen controleren ;-))

Vrijdag 28 oktober 2011

Vandaag terug richting Queenstown gereden, om zo verder door te rijden naar de westkust. Na Queenstown kwamen we “Arrowtown” tegen, dit was vroeger een goudmijnstadje waarvoor ze chinezen hadden overtuigd om naar hier te komen wonen. De leefomstandigheden waren hier echter zéér slecht! Hoewel de overheid deze chinezen naar hier haalde, was de plaatselijke bevolking er niet tevreden mee en werden ze gediscrimineerd. Het weer is hier ook vaak barslecht (-20°C of kouder in de winter!!!) en sommige emigranten hadden nog nooit sneeuw gezien! Huizen waren er niet, transport was te voet en omdat het zo ver weg van alles was, waren de gewone dingen zoals eten enorm duur. Op den duur zijn er enkelen gestopt met goud zoeken om groenten in de plaats te kweken (want ze maakten verlies met dat goud zoeken!)

Hier hebben we geen foto’s van, we waren het fototoestel in de auto vergeten, en wat er te zien was, was de moeite niet om ervoor terug te gaan :-p. Het was een zéér afgezwakte versie van Bokrijk (enkel wat muren, als er nog iets recht stond).

Wat verder gereden kwamen we dit uitzicht tegen:


In Wanaka zijn we naar het “puzzel museum” gegaan. Dit is een museum dat over gezichtsbedrog enzo gaat en waar buiten ook een labyrint is. Wij deden eerst het museum.








Wat zijn al deze rare toestanden? Wel, in deze kamer staat alles scheef. De vloer staat scheef, de muren staan daar recht op (even scheef als de vloer dus). Dit geeft een héél raar gevoel, want je denkt dat je altijd gaat omvallen. En zo lijkt het alsof dat water naar boven stroomt :-p.


Al deze gezichten lijken je altijd aan te kijken. Deze vorm van gezichtsbedrog komt door de holte.

En deze kamer lijkt een gewone kamer… maar in werkelijkheid loopt zowel de vloer als het plafond scheef. Toch mooi wat je met gezichtsbedrog kan doen hé :-)

Hier wat mooie schilderijen/tekeningen van dingen die niet in het echt kunnen. Hoewel ze juist lijken, klopt er toch iets niet. :-D Zie jij wat?



Voor zij die wat willen weten over de romeinse wc’s, lees het bordje aan de muur maar :-) (hygiënisch altijd zo een “tanden” borstel met je meedragen…)

Hierna verder gereden richting de westkust, over de Haast pas.
Lake Hawea

Lake Hawea

Lake Wanaka
En deze twee vreemden kennen we niet!


De “Fantail” watervallen. Toen ze de weg van ‘Haast’ naar ‘Wanaka’ maakten, hebben ze hier een waterkrachtcentrale (dmv een Pelton wiel) gebouwd om compressoren aan te drijven, die op hun beurt de machines die de wegen maken aandreven.

Eind 19de eeuw hebben padvinders een pad uitgestippeld. Tijdens de economische crisis van 1930 (jaja, da’s van alle tijden!) hebben ze hier werklozen ingezet om de weg te maken. De werkomstandigheden waren hier barslecht! En het ging héél traag vooruit (ondertussen zijn er nog wat wereldoorlogen geweest enzo). Het moeilijkste stuk, de “Gates of Haast” (poorten van Haast) werd pas na de tweede wereldoorlog gemaakt. Ergens in de jaren 60 was de weg eindelijk af.

Hier de beruchte “gates of Haast”:
De brug

En dit is onder de brug door getrokken



Hierna doorgereden naar de westkust, omdat ik Ilse een zonsondergang wou geven (en ja, aan de westkant zie je die in zee gaan hé!). Bijgevolg hebben we wel véél interessante zaken overgeslagen. Maarja, we gaan toch nog terug naar Queenstown gaan hé :-D.

Maar helaas… aan de westkust aangekomen… is het toch niet héél mistig/bewolkt :-S Er was geen zon te zien :-S.