Maandag 17 oktober 2011

Eergisteren was het ons opgevallen dat we niet meer genoeg kilometers hebben op onze auto. Hier moet je als je een dieselauto hebt, op voorhand taxen betalen op de kilometers die je gaat rijden. Wij zaten er al zo een 500 km boven, dus misschien wordt het toch maar eens tijd om dit in orde te brengen. Op naar de post dus. Daar aangekomen bleek het opeens dat je ofwel cash moest betalen ofwel met de lokale bankkaart (die wij niet hebben...). Dan maar naar de bank om geld af te halen. Na drie keer proberen, zowel met onze gewone bankkaart als met onze mastercard, kregen we nog altijd geen geld uit de muur. Altijd maar de foutmelding “We cannot handle your request on this moment. Try again later”. Dit was niet de eerste keer dat we dit aan de hand hadden, maar op deze moment was het een enorme slechte timing want we moesten echt wel die kilometers aankopen want daar staan fixe boetes op als je dat niet doet. We hadden nog juist genoeg cash geld om 1000 km aan te kopen (dat kost zo een 45 dollar).

Zonder geld rondtrekken leek ons geen goed idee. (want soms kom je zo in van die godverlaten plekjes waar geen enkele bankautomaat is, dus ja...) Wij dan maar de bank binnengestapt om daar geld via het loket af te halen. Dit ging echter ook niet. Onze kaarten werden geweigerd. :-( Aangezien we dit dus echt beu waren, oplossing : ilse heeft zich een bankrekening aangemaakt bij de Bank of New Zealand! (waarom alleen Ilse? Omdat dit onder de 30 jaar gratis is... )
Nu nog geld op deze rekening krijgen? Je zou denken dat dat gaat via pcbanking... nope... die stomme software programma’s werken enkel voor Europa!!!! Gelukkig hebben we een goeie bank beheerder en die heeft ons toen uit de nood geholpen. Alle ja... het kon wel tot 5 dagen duren eer het geld was overgeschreven, want dat duurt nogal door die kabel door de oceaan...
Op die moment zijn we verder gegaan met 1 volle dieselbak en 20 dollar op zak (= 12 euro). Let the journey begin! A ja, omdat het nogal lang duurde bij die bank en wij onze auto gezet hadden waar hij maar anderhalf uur mocht staan, hadden ook nog een leuke boete van 45 dollar (enkel te betalen via een online systeem) gekregen... *zucht*
Anyway... we hebben dat geld nu toch niet! Dus even archiveren die boete... zorgen voor later :-).
In Dunedin ligt de steilste straat ter wereld : de Baldwin street, dus daar zijn we ook nog even een kijkje gaan nemen. Meer info : . Op het steilste punt heeft deze straat een stijgingspercentage van 35%. En ja, wij zijn helemaal tot boven gegaan!!! (te voet weliswaar, want dat wilden we onze auto niet aandoen..)



Vervolgens zijn we het binnenland ingetrokken richting Central Otago (= de streek waar veel goudmijnen zijn/waren). We wilden niet teveel kilometers meer afleggen aangezien we geen geld hadden voor een nieuwe bak diesel, dus ja... rustig aan en hopen op een wonder :-). In Macraes zijn we een “open put” goudmijn tegengekomen. Daar zag je van die monsterachtige grote trucks rondrijden waarbij de wielen een diameter hebben van “twee personen”.

Toen we in Ranfurly aankwamen was het aan het regenen. We gingen er een toeristencentrum binnen en de dame daar vertelde ons dat we ons in de semi-woestijn bevonden. En dat iedereen héél blij was dat het eindelijk regende ;-). Ook vertelde ze ons dat ze zo’n 20 jaar geleden bij de Navy werkte en dat ze nog met volgende telefooncentrale gewerkt heeft.

Wij dachten bij onszelf... amai... zo een voorhistorisch ding... en daar werkten ze hier in Nieuw Zeeland 20 jaar geleden nog mee?!?? Ook hier zijn we zeker drie kwartier binnen geweest, ze bleef maar praten :-) (en wij wilden gewoon ‘even schuilen voor de regen’...) De mensen hier zijn echt wel praatgrage mensen... héérlijk toch!

Verder op onze tocht zijn we ook nog deze schitterende oude hangbrug tegengekomen, de Daniel O’Connell Bridge in Ophir, geopend op 10 mei 1880. ()


Stoppen met regenen deed het niet vandaag. Dan maar slaapplaatsje zoeken en gaan slapen.